11-9-2011

11/09. Op deze gedenkwaardige dag die iedereen nog bijstaat als de dag van gisteren, denken wij ook even na over andere dingen. Vandaag is namelijk de eerste keer sinds ik Ed ken, dat ik niet uit volleborst met een taart met nu inmiddels 49 kaarsen Ed wakker bulder met met Lang zal hij leven...
Uh uh, het is nu wel even heel anders in het warme Italie. Allereerst is het al heel moeilijk om even zonder Ed iets te gaan kopen al is het maar een chocolade taartje. We doen namelijk alles samen. En net als alle andere jaren wil Ed ook nooit iets hebben met zijn verjaardag, laat staan iets doen. En op de vraag wat hij graag zou willen hebben, antwoordde Ed: Ik heb nu alles wat ik graag zou willen. Het feit dat we hier nu samen zijn, in Italie, is mijn kado.

Nou, vooruit dan maar. Gisteren om 00.00 u heb ik Ed dan maar gefeliciteerd zonder taart, zonder kado's en zonder mijn "gezang". Echt heel saai dus. En zo begon dan ook de morgen.
Heel vreemd is dan ook dat de telefoon ijzig stil blijft. Ook pa en ma die getrouw elke verjaardag komen, kunnen nu niet even een bakkie komen doen. Natuurlijk heeft Ed wel (ruim optijd) de altijd humoristische verjaardagskaart ontvangen van zijn ouders en ook 1 van Cok en Wout.
Tja, 11/9, Ed zijn 49ste verjaardag, lijkt voor het eerst een dag te worden zoals alle andere.

Laat ik Ed dan maar tracteren op een heerlijke cappucino in zijn favoriete kroegje in zijn lievelingsstadje Pienza. Ja, dat gaan we doen en dan gaan we daar ook samen ergens wat eten!

Helaas, Annemaria kwam langs om 12.00 u om de 3 weken geleden beloofde afspraak om haar boekenkast te komen halen, nu dus wel op te halen. We hebben gezellig wat zitten keuvelen en om 16.15 u vertrok ze pas weer. Gelukkig wel met kast!
Naar Pienza rijden heeft dus geen zin meer, daarvoor moeten we nu te ver rijden.
Maar ach, Ed is zijn andere favoriete bezigheid nu aan het uitoefenen: Zonnen en een schoonheidsslaapje doen. Is vanaf nu wel nodig!
De komende 3 maanden heb ik ook even geen gezeur meer over mijn leeftijd want we zijn nu allebei weer voor heel even, even oud. Ook wel een prettige bijkomstigheid.

Nou ik ga nu toch maar even een tafeltje reserveren in een gezellig restaurant zodat de dag toch niet helemaal onopgemerkt voorbij laten gaat. Gaan we morgen naar Pienza.

Vorige week was trouwens nog wel even grappig. We hadden in Calvi de oktober festen (ja, ja op zijn Duits). Calvi heeft een vriendschappelijke samenwerking met een Duitse gemeente.
Heel de tennisclub en het zwembadterrein werd voor dit feest omgetoverd in een grote (vr)eet en drinkzaal waar de braadwursten en de pullen bier als zoete broodjes over de toonbanken gingen. Heel Calvi en omgeving leken op dit feest aanwezig te zijn. Druk!!! Niet te geloven. En Ed en ik maar denken dat de Italianen alleen maar zweren bij pasta en Pizza van di mama. Een lederen tiroleren hozer band leukte de avond verder op, nou ja, je moet ervan houden zullen we maar zeggen. Ach, wij hadden het na 1 rondje over het terrein al wel weer gezien. Dit was niet aan ons besteed.
Een dag later staat er ineens een zwart geverfde, wat oudere man op ons terrein vergezeld door nog 2 mannen. Deze waren niet geverfd.
Ik schrik me dood! Oeps, dat is de burgemeester van Calvi en jawel de heren die hij bij zich had, waren de burgemeesters van de Duitse gemeentes.
Nou, de burgemeester liet vol trots Vista sull'oliveto zien en gaf aan dat de heren hier zouden kunnen logeren volgend jaar en een heerlijk ontbijt konden nuttigen. Ja zaker, jazeker, stonden en Ed en ik ja te schudden maar ehhe.... Scusi sir. Lorenzo.(zo heet de burgemeester van Cavi) Dormire si, ma prima colazione no. De burgemeester fronste 1 wenkbrauw. No prima Colazione? Nee, zeg ik, geen ontbijt. U heeft mijn vergunning daarvoor ingetrokken, weet u nog?
Oeps, oh ja, chips, dat was hij even vergeten. "Maar dat komt wel goed...." gebaarde hij.

Nou dat was het weer even voor nu. Ik ga gauw bellen anders wordt het ook al geen etentje meer....

Saluti tutti