Eindelijk doen we onze naam eer aan!

Ciao tutti!
Come state??
Hier is alles oke.
Het begint een beetje afgezaagd te worden maar we zijn nog steeds druk doende in de olijfgaard. In januari heeft onze huurbazin een mannetje laten komen die wellicht kon helpen om de boomgaard takken en bramenvrij te krijgen.Deze man kon met groot materieel aanrukken, maar helaas. De situatie is te erg en er niemand die zijn tractor door onze rimboe durft te jagen. Enkel een tractor met rupsbanden zou uitkomst kunnen bieden. Maar ja, wie heeft die??? Hij niet.
Tja, zucht, steun, kreun.....dan zit er niks anders op dan maar met de heggenschaar weer in de aanval te gaan. Toen de sneeuw eenmaal weg was had Ed een rigoreus besluit genomen. "We gaan elke dag, 4 weken lang, elke dag in de olijfgaard werken, tot alles af is. Elke dag moet 100m2 te halen zijn. We hebben nog 2 ha te doen... " Nadat we al 2 volle week aan het knippen en ploeteren waren geweest, ging de moed ons steeds dieper in de schoenen zakken. Het stuk wat nog voor ons lag was echt zo gruwelijk dat we de 100m2 per dag al niet meer haalde. Om even geen nachtmerries meer te hebben over die bramen en takken, besloten we aan de buitenboel te gaan beginnen. De muren moeten namelijk ook allemaal geverft worden en het weer was daar prima voor. Hup naar de verfwinkel dan maar. Met 40 liter verf kwamen we weer thuis. Okergeel en antereciet grijs. Na alle gaten te hebben gestucd zijn we begonnen met verven. Eerst maar de schoorsteen op het dak en het muurtje bij de bar om gte zien of de kleur goed was.
Gatverdarrie! Wat een kleur! Het okergeel leek meer op kanariegeel. Tja, en nu??? Hebben we voor kapitalen aan verf staan..?!
Maar ja, zo is het ook niks! Het is leuk voor in de tropen, maar deze kleur past niet in het Umbrische landschap.
Er zit maar een ding op. De verfblikken weer inladen en terug naar de winkel in de hoop dat ze er iets bij kunnen mengen dat het een minder oogverblindend kleurtje wordt. Zo gezegd zo gedaan. Aangekomen bij de winkel was al snel duidelijk dat het niet zo eenvoudig is. De basis van de kleur die we hebben is namelijk niet zomaar met wat bruin of zwart wat donkerder te maken. We moesten alle verf daar laten en morgen zou de winkelier de fabrikant bellen hoe we dit op konden lossen.
En ja hoor, een dag laten konden we de verf weer halen. Okergeel!!!Jeha!
Met volle moed zijn we weer aan de slag gegaan. Onze huurbazin kwam die week toevallig even langswippen en zag de nieuwe kleur. Ze vond het helemaal geweldig, hoewel ze er wel even aan moest wennen. We vertelde waarom we met verven begonnen waren en lieten haar de boomgaard zien. "Maar waarom laat je dan ook niet een tractor komen?? Dit is toch geen doen??? " zei Annemaria.
"Scusi...! Er is toch geen hond die zijn spullen door deze bende durft te rijden?? " zei ik licht geirriteerd, "Deh, we hebben toch geen keus. We moeten wel met de hand knippen."
"Nee, maar", zei Annemaria, "ik weet iemand die een tractor heeft met rupsbanden"
"WHAEHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH!!! Het is niet te geloven.....! Spring jij erop of ik..." zei ik tegen Ed, "of zal ik langzaam haar strot dichtknijpen!" " Dit meent ze niet...." Hebben we ons 4 maanden uit de naad zitten knippen en af zitten beulen en dan komt Annemaria ons doodleuk vertellen dat ze iemand weet....?!"
"Zal ik hem bellen???" vraagt Annemaria dan uiterst aardig en zich van geen kwaad bewust. "Nou", zeg ik wat aangeslagen, "lijkt me een goed plan." Annemaria belt en binnen no time staat er een Italiaans boertje in onze olijfgaard die de boel komt inspecteren. Lopend door de boomgaard worden we onderwijl onderlegd over de bijtjes en de beestjes die er allemaal rondspoken als wij al op 1 oor liggen. Zo blijkt de misterieuze holengraver die telkens onze grasmat overhoopt haalt, met de grootste waarschijnlijkheid een porcospino te zijn, oftewel, een stekelvarken! En wij maar denken dat het vossen zijn. De 2 evenwijdige gaatje in de grond bleken ook niet van slangen te zijn, goddank, want die gaatjes zitten er wel heel wat, maar van muizen. Dus...we hebben geen slangen in de tuin maar wel muizen. Tja wat heb je liever....Maar ja, op de boerenbuiten is dat eigenlijk wel heel gewoon en Bo kan dan ook haal maaltje buiten op gaan scharrelen.
Maar goed, een dik uur laten, geeft de man aan geen enkel probleem te zien om onze olijfgaard er picobello uit te laten zien. Oh madonna! Aan de ene kant zijn we heel blij maar ook enorm, ontzettend, ongelooflijk gefrusteerd. Onze jichtige, reumatish, overbelaste knokels in beide handen zijn echter wel aan rust toe, dus we maken maar meteen een afspraak wanneer die man kan komen. "Domani." Morgen??! Zo ...dat is snel. Er is echter een maar. De knip. Deze aardige man doet het natuurlijk niet voor niets en moet met zeer grof materieel uitrukken. Kassa dus. Nou, zeggen Ed en ik wat voorzichtig,"kunt u dan allereerst 4 uurtjes komen, of is dat niet genoeg?". De man kijkt ons wat bedenkelijk aan. Nou, zegt hij, met die 4 uur kan ik de helft doen en dan zul je de rest zelf moeten afmaken. Om de bomen moet hij dan laten liggen. Ja, maar daar is het juist het ergste"!!! denk ik. Ed neemt dan een rigoreus besluit. Laat deze man komen en alles afmaken, anders blijven we er maar tegenaan hikken. Beter alles nu afmaken dan is het straks maar een kwestie van bijhouden. "Ja maar. de centjes dan, stamel ik, we moeten nog steeds zuinig aan doen." Ed blijft bij zijn besluit en de man komt morgen maaien. Nu ben ik er wel blij mee, want er is ook niet doorheen te komen. Dan maar even droog brood eten komende weken, dat overleven we ook wel weer.
Zo gezegd zo gedaan. Om 10.oou de volgende morgen was het een kabaal van jewelste in de olijfgaard. Bramen, takken, stenen, alles werd tot murm geslagen. Langzaam kwam het einde van de boomgaard in zicht. He...We kunnen nu zelfs de benedenburen zien! Maar, na 3 uurtjes maaien, begon het te regenen. Er kwamen donkere wolken aan en het begon nu ook te onweren en te bliksemen. Regen werd een stortbui. Ja hoor,....hebben wij weer! Toen we vorig jaar de boel lieten maaien was het idem dito. En ook nu moest alles weer stilgelegd worden. En zo is er dan een week versteken. De olijfgaard wacht nu op zijn laatste opfrisbeurt, en dan is alles klaar en toonbaar. Dan kunnen we met ware trots onze naam uitspreken; Vista sull'oliveto ipv van Vista op de bramen!!! Maar het weer laat ons nu in de steek. Het is wachten tot het zonnetje weer gaat schijnen en op een paar droge dagen.
Ondertussen hebben we de cursus week-schilderen zoals de oude meesters- achter de rug. We hadden helaas maar 1 deelneemster en daarom heb ik ook maar meegedaan. Ik heb me als een ware kunstenaar ontpopt en heb zelfs 3 "kunstwerkjes" gefabriceerd op het witte doek en dat met mijn zere knokels! Zelfs Ed vond ze mooi... Tja, en mocht onze B&B dan echt niet lopen dan kan ik altijd wat schilderwerk aan de man proberen te brengen... of misschien kan ik die boer ermee betalen : )
Maar een week met 1 gast, gaat natuurlijk ook weer niet zonder slag of stoot voorbij. Maandag kwam Ed er namelijk achter dat de watermeter liep, en dat terwijl niemand op dat moment water aan het tappen was. Vreemd. Overal hebben we gezocht waar iets open kon staan of kon lekken, maar niks, helemaal niks was er te vinden. De volgende morgen ging Ed de meters checken en tot onze schrik hadden we op een dag 4 cub water verbruikt!! Lordy! Dat betekende dus als een speer de hoofdkraan uit doen en met spoed de loodgieter bellen. Die kwam dan ook, maar echter wel de volgende morgen pas. Gelukkig hebben we nog watertanken zodat we nu op onze noodvoorziening over konden gaan. De dag daarna kwam de loodgieter. Na 1 1/2 pijpjes dichtdraaien, afkoppelen, afdoppen etc etc, kwam de boosdoener aan het licht. De buitenkraan bij de portico bleek te lekken. Niet bovengronds, maar ondergronds! Van buiten was er dus niks waar te nemen. Gelukkig was het een buitenkraan die we amper gebruikte dus was de oplossing simpel. Sluit de waterleiding maar niet meer aan, en laat de kraan maar voor wat het is. Het lek is hiermee verholpen en de boel hoeft dan ook niet open.
Dat was een pak van ons hart en een geluk bij een ongeluk. De hoofdkraan is inmiddels weer aan en alles is weer helemaal in orde. Alhoewel.... Ach ja,je kent het wel. De druk gaat eraf en daarna erweer op, en prompt begint het dan weer ergens te lekken... Doodziek wordt je ervan. En als je het dan wilt verhelpen dan breekt natuurlijk promp de schroef af, is de moer met geen mogelijkheid los te krijgen, heb je net niet de juiste materialen in huis, is ook net de winkel dicht..... En zo modderen we dan maar door. En telkens blijven we dan maar hopen dat als dit gemaakt is,er niet weer wat anders het begeeft.
Het blijft spannend.

Nou toedeledokie maar weer en arrivederci.