Gebeurd er niks meer?

Ciao tutti,
Zo daar ben ik weer even. Jullie zullen wel denken. Wat een saai leven hebben die 2 in Italie, er gebeurd niet veel meer.... niks is minder waar.
Ik zal jullie even bijpraten van al onze avonturen van de aflopen 6 weken. We hebben vandaag even wat uurtjes voor onszelf die ik dus even nuttig ga besteden.
Mijn diploma heb ik overigens nog niet binnen en ik weet dus ook nog niet of ik wel echt geslaagd ben. We houden de spanning erin.
Na een paar drukke weken in juni zijn op 26 juni Bas en Myrthe gearriveerd. Bas kwam even een weekje bijkleuren en zijn moeder verblijden met een bezoekje. Dat was weer heel leuk. Toch fijn om je knul weer even in het echt te zien en te knuffelen.
Myrthe is ons hulpje voor deze zomer. Zij had naar aanleiding van de uitzending naar ons gemaild met de vraag of ze ons deze zomer mocht komen helpen. Myrthe heeft een huiskamerrestaurant gerund in haar appartement en kan dus een keukenprinsesje genoemd worden. Na de zomer gaat ze naar de hoge hotelschool in Maastricht en ze vond het daarom leuk om bij ons ervaring op te doen, en mij te helpen in de keuken. Na eerst wat aarzelingen hebben we besloten Myrthe te laten komen. Ze was zo spontaan dat we de uitdaging wel aandurfde. Ze is inmiddels ruim 2 weken hier. Toch wel erg lekker die 2 extra handen erbij!
In de week dat Bas er was, besloten we gedrieen naar de outlet te gaan. Lekker koel shoppen in de airco want het was hier zo heet! Dik 40 graden. De benzinemeter stond al in het rood, maar de pomp bij de snelweg zou ik nog wel halen. Met een dikgevulde portemonnee rijden we dus richting desnelweg. Nu zit er een pomp net voorbij de afslag naar de snelweg, maar ook 1 iets verderop op de snelweg, 3 km rijden of zo. Ik besloot het laatste te doen, omdat we dan niet weer terug moesten, want de pomp is op weg naar de outlet. We zijn goed en wel op de snelweg als mijn auto begint in te houden. Ik duw het gaspedaal dieper in, maar er gebeurd niets. Nee, he!! Prut prut prut, en daar stonden we dan op de vluchtstrook van een kokendheet wegdek in de brandende zon op de vluchtstrook van de snelweg. Snel maar achter de vangrail gesprongen en Ed bellen, meer zat er niet op. Natuurlijk hadden we geen water bij ons en de pomp was in geen velden of wegen te zien. Met een bijna lege batterij Ed dus om hulp gevraagd. Met aardig wat gemopper besloot hij ons te komen helpen met een kan benzine. Maar ik had Ed nog niet opgehangen of er arriveerde een sleepwagen. Die vroeg ons wat er aan de hand was. Ik was met mijn nederlandse auto. Met schaamrood op de kaken vertelde ik op mijn beste Italiaans dat ik zonder benzine stond, maar dat de hulptroepen al onderweg waren. Maar dat was blijkbaar niet genoeg. Even later stopt er een politiewagen. Ik moest direct mijn sleutels afgeven en 1 van de agenten ging achter het stuur zitten. De sleepdienst koppelde een kabel aan de politie wagen en daarna werden we druk gebarend gesommeerd in te stappen. Jeetje... ze slepen ons naar de benzine pomp! Das tof! Nou, vlug maar even Ed bellen dat hij niet meer hoeft te komen.... Zo gezegd zo gedaan. Maar....na 300 meter stopte de sleeprit en we werden onder een viaduct afgekoppeld en een prettig reis gewenst...!?
Madonna, wat is dit?
Ed dan toch maar weer bellen dat hij wel moet komen.... Ed kwam dan ook met gepaste tegenzin, een uur later aan met de broodnodige benzine. Toen konden we alsnog onze rit voorzetten en gaan shoppen.

Op 30 juni hebben we Nocino gebrouwen. Francesca, een vriendin, kwam ons de kneepjes van het vak leren. In totaal heb ik 8 liter nocino gemaakt en nu maar hopen dat hij ook te drinken is!
Het geheim van de 23ste is nu ook opgehelderd. Ons was verteld dat de nocino gebrouwen moet worden op 23 juni. Dat is de traditie. Waarom perse de 23ste dat was voor ons echter een raadsel. De onrijpe walnoten worden die dag geplukt en in 2 gehakt en in de alcohol met toebehoren gelgd en voor 50 dagen bewaaard voordat het zwarte goedje drinkbaar is. Als je nu langer wacht met plukken heb je kans dat de walnoten al te rijp zijn en dat de noot al een bast is gaan vormen. Dan is het niet meer mogelijk om de onrijpe walnoot door midden te hakken. Rond de 23ste is het rijpingsproces precies goed. De noot is dan nog geen echte noot en de bast nog week.

Afgelopen woensdag zijn we bij een van onze wijnproducenten gaan eten. We waren uitgenodigd voor een diner.
Met z'n 3-en zijn we daar heen gegaan. Wat ongemakkelijk werden we ontvangen. Staand werd een prosecco gedronken, terwijl pa de zelfgeslachte kip nog aan het ronddraaien was aan het spit. Een oom was ondertussen de prociuto crudo van eigen varken in plakjes aan het snijden en di mama stond bezweet in de keuken de pasta te maken al zuchtend onder de woorden : "Ma, che calda!". Samen met Maurizio gingen wij in zijn 4x4 op druivensafari. Hij liet al zijn velden zien en gaf ons uitleg.
Toen was het etenstijd. Oom lief was van de tafelschikking. Myrthe werd strategisch ingedeeld aan de tafel. Die kreeg een prominente plek tegenover vrijgezel Maurizio en ik werd naast hem gezet en aan zijn andere zijde zat dan Annemaria. Hij moet in zijn nopjes geweest zijn met al dat vrouwschoon om hem heen. Zo ging de avond al drinkend en etend voorbij.
De andere morgen kreeg Myrthe een smsje....ja hoor, van Maurizio. Het kwam er hierop neer dat hij wel een avondje met haar uit wilde. Myrthe had net daarvoor aan mij zitten vertellen dat er nou werkelijk niks aantrekkelijks was aan die man, en dat ze zeker niet op mannen valt die dik 15 jaar ouder zijn dan zij. Lachen! Ik geloof dat hij nog steeds op een antwoord zit te wachten....Arme ziel...

Inmiddels was ook Ed zijn rijbewijs bijna verlopen. Net op tijd hebben wij het oude in kunnen wisselen voor een Ialiaans. We hadden echter niet 1 week later moeten komen anders hadden we veel problemen gehad. Nu werden we met een wastlijstje en de nodige papieren om in te vullen en acceptgiro's om te betalen, weggestuurd met het verzoek terug te komen als we alle paperassen hadden. Nou, als eerste moest Ed zijn ogen laten testen. Een vriendelijke Italiaan weer ons de weg naar de betreffende oogarts in een van de 10 gebouwen. Daar aangekomen was het een drukte van jewelste. Wij konden echter meteen naar binnen. De oogarts bestudeerde het formulier wat hij zowat voor zijn brilglazen hield om het uberhaupt te kunnen lezen.... Nou, dat wordt dus een makkie. Waarschijnlijk ziet hij zelf niet eens welke letter hij aanwijst, dus wat Ed ook zegt alles is waarschijnlijk goed. Maar helaas, we konden de test niet afleggen die dag, want we hadden een carta d'identita nodig, onze paspoorten waren niet goed genoeg. Voor de carta d'i hebben we pasfoto's nodig. Goed dan die maar meteen laten maken. In een fotozaak nam de fotograaf onze foto vanuit de hand genomen waarna we de leukste mochten uitzoeken. Er werd nog wat gefotoshopped en daarna kregen we keurig 12 pasfoto's mee. Helaas wilde ze niet mijn rimpels wegshoppen ..
Toen weer terug naar de oogarts. Daar deed Ed de test en met wat smokkelwerk kreeg hij een papier met de goedkeuring. Toen naar het gerechtsgebouw waar moest worden verklaard dat de vertaling van het nederlandse rijbewijs, in orde was. Daar krijg je dan een stempel op de vertaling waarvoor je dan weer moet betalen. Na vele kastjes en muren gezien te hebben konden we dan eindelijk met een een pak papieren, officieel de aanvraag indienen.Het nieuwe rijbewijs konden we dan na 4 werkweken komen ophalen. Dat hebben we gisteren gedaan. Na dik 1 1/2 wachten gingen we met een italiaans rijbewijs naar buiten.

Vanavond, het is inmiddels 19 juli, gaan we zelf ravioli maken met de gasten en de zoon van mijn vriendin Francesca, Jean phillipo, geeft les.
Gisteravond waren wij te gast bij hun en hebben we heerlijk gebarbequed in de stadstuin met familie en vrienden. Heel gezellig. Daar hebben we ook de nocino geproefd en als die van ons net zo gaat smaken dan zit het wel snor!!! Daar komen we de winter wel mee door!
Vorige week zijn we met alle gasten naar het middeleeuwse feest geweest in poggio di ortricoli, wat ook heel erg gezellig was.

Nou, dat was even ons verhaal tot nu toe.
Bacio
Heleen en Ed